Kilka słów o autorce

Za oknem padał deszcz, krople skapywały delikatnie po twarzy, wiał porywisty wiatr, a drzewa kołysały się w rytmie jesieni. Wracałam po strasznie męczącym dniu w szkole, lekcje zaczynały się o 7.30 co zmogło mnie totalnie. Zerknęłam na zegarek była 16.05 . Dziś postanowiłam wracać inną drogą , potrzebowałam znaleźć się wśród ludzi, poobserwować ich, jesienna pogoda nie napawała optymizmem którego tak strasznie potrzebowałam.

Minęłam witrynę sklepową zza której widniały półki pełne książek, wiatr zawiał z całej siły włosy zaplątały się w szalik oczy przymrużyły się , a usta spięły się wąską kreseczkę. W jednej sekundzie postanowiłam zawrócić, otworzyłam pewnym ruchem drzwi, i z całej siły zanurzyłam się w głąb lokalu. Pachniało świeżo zaparzoną kawą, wszystko urządzone było w starych klimatach które bardzo lubiłam, spokojne ,ciche, nie rozpraszające ściany, półki pełne książek, mnóstwo ludzi jednak w uszach było cicho, każdy akceptował drugiego człowieka. Stoliki były prawie wszystkie pozajmowane. Podeszłam do lady zza której stał chłopak. Przyglądał się mi ale starał się to ukryć. 

-Przepraszam ,hej ? –Słowa cicho wydobyły się z mojego ciała.

-Witaj, przepraszam bardzo lubię jesień ,działa na mnie bardzo kojąco. –Odezwał się zza lady.

-Bardzo dobrze Cię rozumiem, jesień napawa Tyloma kolorami mimo wszystko zagłusza ten cały szum i daje wiele intymnych chwil. Mam ochotę na herbatę, najlepiej gorzką.

-Gorzką oczywiście mamy, jednak ja osobiście bardzo lubię i polecam gorzką z sokiem malinowym. Jest naprawdę wyśmienita.

Nie zastanawiając się długo rzekłam – jednak ja bym poprosiła gorzką.

-Okey, już podaję ,usiądź sobie przyniosę.

Posłałam delikatny uśmiech, odwróciłam się rozglądając za wolnym miejscem. Przeszłam w głąb sali, na końcu przy oknie stał stolik przy nim dwa krzesła ,skierowałam się w tamtą stronę.

Wygodnie usiadłam, zdejmując płaszcz. Otworzyłam torbę, wyjęłam ipoda, książkę położyłam na stoliku. Na razie nie miałam ochoty czytać, zwróciłam się ku szybie i przyglądałam się tym co dzieje się za szybą.

Deszcz nadal niemiłosiernie padał .

Usłyszałam odgłos stawianej filiżanki – uśmiechnęłam się i pokiwałam delikatnie głową w geście podziękowania. 

-Gdybyś jeszcze czegoś potrzebowała to wołaj.-Posłałam drugie delikatne spojrzenie i spuściłam wzrok. Herbata była idealnie zaparzona, tak jak powinna być. 

Przysunęłam bliżej książkę, otworzyłam na skończonym fragmencie, włączyłam muzykę a  po chwili w uszach słychać było delikatny głos Florence.

-Hej ,przepraszam mógłbym się dosiąść ? –Spojrzałam się na chłopaka opierającego się o krzesło przysunięte do mojego stolika. Lekko speszona odpowiedziałam –tak ,proszę.

-Bardzo Cię przepraszam, ale nie ma żadnego wolnego miejsca, a ja bardzo lubię to miejsce, patrząc się przez szybę w jesienne popołudnie zapominam o wszystkich troskach. Jeśli ci przeszkadzam powiedz, już mnie nie ma.

-Nie no coś ty, zostań, w niczym mi nie przeszkadzasz. – Upiłam łyk herbaty, i wróciłam do lektury.

-Jestem Kamil –Chłopak wyciągnął do mnie rękę

-Kamila

-heh, miło mi . –Cóż za zbieg okoliczności. Ponownie powróciłam do książki. Po chwili ku mojej ręce przysunął serwetkę a na niej słowa  „ Chciałbym Cię lepiej poznać „

-Witam, coś podać ? –Podszedł chłopak zza lady-Chcesz coś jeszcze ?-Tym razem zwrócił się konkretnie do mnie. Spojrzałam na swój pusty kubek i poprosiłam kolejną herbatę. –Tę samą ?Zwrócił się chłopak  –Nie,  z sokiem malinowym –rzekłam.

-A dla Ciebie ? –teraz zwrócił się do Kamila.

-Ja poproszę wodę z cytryną jeśli jest.

-Tak, jasne. –Chłopak odszedł zza lady ,a ja w tym czasie odsunęłam serwetkę do Kamila.

Zaśmiał się.

-Dobrze , to co tutaj robisz ? Czekasz na kogoś ,czy tak po prostu ?

-Tak po prostu ,potrzebowałam trochę spokoju,bardzo lubię tego typu kawiarnię. 

Uśmiechnął się.

-Co czytasz ? Jeśli mogę wiedzieć ?- Szeptem –Becca Fitzparick’a

-Znam to! Czytałem to dość dawno, ale pamiętam że bardzo mi się podobało. –Teraz ja się zaśmiałam. –Czym tak właściwie się interesujesz ?

-Hm.Tak najbardziej najbardziej to literaturą , choć jestem na profilu biol-chem- lekko zmrużyłam oczy ,on odpowiedział tym samym.

-Powiesz coś więcej ?

-Czytam mnóstwo książek, książki dla mnie są jak narkotyk, przeczytam jedną mam ochotę na drugą, kiedy przez jakiś czas nie czytam wariuje , potrzebuje tego jak powietrza. Lubię też czasem napisać coś swojego. Czuję wtedy jakbym miała cały świat w swoich rękach, mogę wtedy stworzyć wszystko.  Dzięki pisaniu czuje coś czego nie mogę zaznać w realnym życiu,a co bardzo lubię.

-Dobrze mieć pasję ,która daje nam świat o którym marzymy.

-Dokładnie – zaległa cisza. Książka już dawno leżała na stoliku zamknięta, a my patrzyliśmy sobie prosto w oczy nie wiedząc co powiedzieć.

W końcu wybuchnęliśmy śmiechem, było to uroczę, oczy nam się śmiały i chyba o to chodziło.

-Lubisz muzykę ?

-Tak, bardzo choć tylko czyjąś. Nigdy nie miałam okazji śpiewać, chyba że w chórkach w szkole, ale to naprawdę sporadycznie. Zawsze też, marzyłam o grze na gitarze klasycznej, ale jakoś nigdy nie miałam okazji, czasu ani zachęty.

-Czego słuchasz ? –Padło kolejne pytanie.

-Naprawdę chcesz tego słuchać ? –Lekko się uśmiechnęłam 

-Oczywiście!

-Lubie polski rock, ale i ballady. Z zespołów polskich jak i zagranicznych  to happysad ;Myslovitz; Florence and the Machine ; Birdy ;  LemON ; Bon Jovi ;The xx ; Lykke lie ;Linkin park ; Passenger ; Christina Aguilera ; Coldplay ; The fray ; Bastille ma też fajne kawałki , Placebo ale też Eldo i Pezeta, na prawdę przeróżne, ale muzyka jest dla mnie jak książka, też ciężko bez niej oddychać.

-Słuchamy podobnej muzyki .

-To miło. A ty czym się interesujesz- tym razem ja wzięłam sprawę w swoje ręce.

-Ja lubię rozmawiać, lubię ludzi i muzykę. To takie chyba najważniejsze moje zainteresowania, czasem też coś tam narysuje ale bardzo sporadycznie.

-Rysujesz, ja też ciut więcej niż sporadycznie .

-Z Ciebie to taka trochę cicha artystka.

-No ja bym tego tak nie nazwała, artystki są odważne, wiesz wielka scena tłumy oczu spuszczone na ciebie, ja jestem kompletnym przeciwieństwem.

-Ale artystka nie musi od razu biegać po scenie , ty jesteś cichą artystką. Masz piękne brązowe włosy.

-Przestań ,proszę . –Speszył mnie kompletnie.

-I do tego speszyłaś się!

-Nie prawda – matko, jaka ja jestem nie dyskretna.

-Dobrze już, spokojnie a w której klasie jesteś ?

-Pierwsza liceum

- I jak w nowej szkole ?

-Bardzo przyjemnie , mam szczęście do spotykania świetnych ludzi, wiesz ?

-Ah,dziękuje za komplement – i Znów wybuchnęliśmy śmiechem .

-O matko , jak już późno, zagadałeś mnie !

-to ty mnie zagadałaś. –Zaczęłam pakować rzeczy do torby, zdjęłam płaszcz z oparcia i założyłam na siebie, odrzucając włosy do tyłu.

-Kamila ?

-Tak ?

-Mam nadzieje ,że się spotkamy !

-Z pewnością !

-To cześć

-Cześć – Szłam w stronę drzwi, bijąc się z myślami czy nie wrócić, kurde raz się żyje  co nie ? Zawróciłam energicznie. Podeszłam do naszego stolika, Kamil dalej nie ruszył się z miejsca, nie wiedząc co powiedzieć , wzięłam do ręki naszą serwetkę ,wyjęłam flamaster z torby i zaczęłam pisać.

-Czemu jesteś taki zszokowany, odezwij się jak będziesz chciał pogadać . –Odchodząc od stolika słyszałam jak z niedowierzaniem powtarza te same słowa 

„lovebookdot@gmail.com „ jakby chciał zapamiętać i nie zapomnieć.